حضرت سکینه دختر امام حسین(ع) و حضرت رباب(س) است نام او آمنه یا امینه (هم نام جد پدرش آمنه بنت وهب) و لقبش سکینه است. تنها برادر تنی وی، حضرت علی اصغر، شهید شش ماه کربلا بود. سکینه از بانوان فرزانه و با تقوی آن دوران بود که در فصاحت کلام در زمره بزرگان آن روزگار بود.

سکینه در روز عاشورا شاهد به خون غلتیدن جوانان بنی هاشم بود و لحظه به لحظه داغ مصیبت بر شانه های نحیفش سنگین تر می شد. هنگامی که خبر شهادت برادرش علی اکبر را شنید، ناله ای سر داد و خواست از خیمه بیرون رود که امام(ع) او را منع و به صبر و تقوای الهی توصیه کرد.

هنگامی که خبر جانسوز شهادت علی اصغر را شنید، از هوش رفت. هنگامی که امام حسین(ع) برای وداع با سکینه آمد، به وی فرمود: «ای سکینه، پس از شهادت من گریه تو طولانی خواهد بود. مرا با اشک خویش مسوزان، مادامی که جان در بدن دارم و هنگامی که کشته شوم، تو اولی هستی که در سوگ من بنشینی.» هنگامی که کاروان اسیران از کنار قتلگاه عبور می کرد، حضرت سکینه خود را بر روی بدن مطهر او انداخت، آن را بوسید و ناله و گریه سر داد، به گونه ای که همه حاضران را به گریه انداخت. کسی توان نداشت که وی را از بدن مطهر پدرش جدا سازد تا انکه سپاه دشمن به زور این کار را انجام داد.

حضرت سکینه پس از بازگشت از کوفه و شام  در خانه پدر خود تحت کفالت امام سجاد(ع) قرار گرفت و با عبدا... یکی از فرزندان امام حسن مجتبی(ع) ازدواج کرد. وی در طول حیات خود از محضر 3 امام(امام حسین(ع)، امام سجاد(ع) و امام محمد باقر(ع) بهره ها برد.

حضرت سکینه در سال 117 (ه.ق) وفات یافت و بنابر نقلی در مدینه منوره به خاک سپرده شد.